Van vrijdag 31 oktober tot en met zondag 2 november 2025 was de Betteld in Amerongen opnieuw het decor voor het jaarlijkse mannenweekend van onze gemeente. Ruim veertig mannen in de leeftijd van 19 tot en met 88 jaar trokken de bossen in om samen stil te worden, te luisteren, te lachen, te eten, te bidden en elkaar te ontmoeten. Het werd een fantastisch weekend met sprekers als Willem Tukker, Michael de Jong en Martin Dekker.
Vrijdagavond – Stilte en richting
De eerste avond werd geleid door Willem Tukker. Hij begon met stilte. In plaats van alvast vooruit te kijken, vroeg hij ons eerst aan te komen. Om samen stil te worden voor God en om twee vragen eerlijk te overwegen: “Waarom ben jij hier?” en “Heer, waarom wilt U dat ik hier ben?” De vragen brachten meteen een openheid in de groep. Willem nam ons mee in Kolossenzen 3, waar Paulus de gemeente oproept hun leven te richten op wat boven is, waar Christus is. Niet omdat wij onze identiteit moeten verdienen, maar omdat we die in Christus al ontvangen hebben. Onze identiteit is niet iets wat we moeten opbouwen, maar iets waarin we mogen rusten. Willem zei het zo: “We veranderen niet door harder te proberen beter te worden. We veranderen doordat Jezus groter wordt in ons leven.” Willem verwees naar Johannes 3:30: “Hij moet groter worden, ik kleiner.” Niet door onszelf weg te duwen, maar door Christus ruimte te geven.
Zaterdagmorgen – Priester zijn in je gezin
De volgende ochtend sprak Michael de Jong, die verder bouwde op dit fundament. Hij las uit 1 Petrus 2, waar gelovigen worden genoemd: “een koninklijk priesterschap.” Michael benadrukte dat dit geen rol is voor een selecte groep, maar voor ieder die Christus volgt. Een priester staat tussen God en mensen: hij bidt, draagt, bemoedigt en zegent. Hij wees naar Deuteronomium 6, waar staat dat Gods woord een plaats heeft: thuis aan tafel, onderweg, bij het slapen gaan en bij het opstaan. Niet als religieus ritueel, maar als deel van het dagelijkse leven. Michael vertelde eerlijk uit zijn eigen gezinssituatie. Dat het niet altijd groots of plechtig hoeft te zijn. Soms is het simpelweg samen bidden voordat je naar bed gaat, je kinderen zegenen, een tekst lezen aan tafel. Het heeft met liefde te maken, en met trouw. Het riep herkenning op.
Zaterdagmiddag – Samen bewegen
Na de maaltijd gingen we naar buiten. Op een veld was een parcours uitgezet met onder andere buksschieten, pijl-en-boog, een touwbrug, een laser die via spiegels gestuurd moest worden, en een touwweb dat alleen met geduld en samenwerking te passeren was.Het werd een middag waarin ontspanning en broederschap centraal stonden. Mannen hielpen elkaar, er werd hard gelachen, en grenzen vervaagden. Wie elkaar de avond ervoor nog nauwelijks kende, stond nu zonder moeite naast elkaar.
Zaterdagavond – In rust luisteren
‘s Avonds sprak Martin Dekker, in alle eenvoud. Zijn bijdrage ging over het breken met zonden in je leven. Martin deed een duidelijke oproep aan de mannen. Zijn woorden gaven ruimte om te laten bezinken wat God aan het doen was. Er werd geluisterd, mannen lieten voor zich bidden. Als een aandenken kon men een kruisje vooraan pakken. Daarna was het gezellig ontspannen met elkaar. Een biertje erbij en wat lekkers. Hier en daar werd een spelletje gespeeld. Sommige mannen gingen vroeg het mandje in. Andere mannen konden geen genoeg krijgen rond een stevig kampvuurtje en doken wat later hun bedje in.
Zondag – Getuigenis en dankbaarheid
Op zondag deelde Nico de Vreugd zijn getuigenis. Hij vertelde open hoe hij opgroeide in een gezin zonder geloof, en al jong in aanraking kwam met porno. Later kwam hij tot geloof, maar ook daarna kende hij momenten van zwakte en strijd. Dit voorjaar reisde hij mee met Way Togo naar Togo. Daar zag hij geloof dat eenvoudig was en tegelijk krachtig. Hij vertelde hoe God hem daar liet zien dat Hij vraagt om heel het hart — zonder verborgen kamers. Nico vertelde hoe hij bepaalde zonden in het licht moest brengen en hoe bevrijdend dat is, ook al kost het eerlijkheid en moed. Het getuigenis raakte veel mannen en gaf herkenning. Daarna sprak Wim Kaapaan (88) een kort dankwoord. Hij zei: “Ik ben dankbaar dat ik hier nog bij mag zijn ik had dit niet willen missen. En wie weet ben ik er volgend jaar weer bij”, zei hij ondeugend.
Samen verder
Het avondmaal werd met elkaar gevierd en werd gezongen en tot slot werd er voor de lunch nog een groepsfoto gemaakt. Daarna kon men gaan opruimen , zongen met elkaar, maakten een groepsfoto en moesten ook nog even opruimen. En rond 14.00 uur stapten de meeste mannen in de auto weer onderwerg naar huis, het werk, gezin en alle dagelijkse verantwoordelijkheid. Maar bemoedigd door het weekend en vol vuur om uit te delen wat de mannen ontvangen hadden.
