Duizendpoot en multi-tasker Elisabeth van Delft (45) komt sinds 2010 met haar gezin in de gemeente. Al snel raakte ze betrokken bij allerlei taken. Vandaag de dag kennen we haar natuurlijk als notulist van de raad, vraagbaak voor gemeenteleden, coördinator en als enthousiast kartrekker van Koffiebuurthuis De Blije Boon. Maar Elisabeth gaat het vanaf november rustig aan doen. Naast haar vrijwilligerswerk, werkt ze ook nog twee dagen als gastouder en heeft ze opgroeiende (puber)kinderen. “Mijn agenda zit nu gewoon te vol.”

Elisabeth kiest bewust voor meer tijd voor het gezin. De Blije Boon blijft ze wel coördineren. Twee ochtenden in de week kan je haar daar gewoon achter de bar vinden om speciale koffies te serveren en gewoon een lekker gesprek aan te knopen. Want het sociale aspect is wel de hoofdreden dat ze zich zo enthousiast in het gemeenteleven heeft gestort de afgelopen jaren. “Ik had wel gewerkt als afdelingssecretaresse bij een klein bedrijf en daar was ik een manusje van alles. Die diversiteit aan taken vind ik ook gewoon het leukste wat er is.”

Notuleren

Een van haar hoofdtaken in de gemeente was sinds 2013 het notuleren bij de raadsvergaderingen. “Eigenlijk vind ik daar helemaal niks aan. Maar dat ik daarmee ben gestart was meer uit het verlangen om te dienen. Vanuit het notuleren volgde er ook heel veel coördinerende taken en kreeg Elisabeth te maken met andere gemeenteleden. “Het sociale aspect voert voor mij dan de boventoon naast dat je ook dient. Wat ik nu doe is wel allemaal heel erg in elkaar verweven omdat je van alles wel wat weet. Je begint met notuleren bij een raadsvergadering, maar dan merk je dat het voor jezelf fijn is om te weten wat het jaaroverzicht is. Wanneer zijn welke diensten, wie is er oudste van dienst, welk muziekteam, een mailtje sturen naar sprekers. Zo is er een hele rits aan taken die met elkaar verband houden.”

Valkuil

Het zit ook wel een beetje in haar karakter. “Ja, ik pak snel dingen op. Ik hou eigenlijk heel erg van orde scheppen. Er is iets en dat loopt misschien wel, maar het zou verbeterd kunnen worden. Dan vind ik het leuk om daar een betere procedure voor te maken. Dan hoef ik dat niet standaard te blijven doen. Het beste is dat ik dat weer snel loslaat. Ik trek wel snel dingen naar mezelf toe, maar dat is ook wel weer een persoonlijke valkuil.” Inmiddels ligt er een flinke lijst van taken op het bordje van Elisabeth. Te veel in de huidige fase van haar gezin en daarom besloot ze om een stap terug te doen. “De jongste heeft echt nog wel aandacht nodig. Maar ook de oudste twee zijn in een fase dat ze meer tijd van ons nodig hebben.” Ook de coronaperiode heeft er voor Elisabeth mentaal flink ingehakt waar ze naar eigen zeggen nog niet helemaal van is hersteld. 

Blije Boon

Gelukkig kwam in de coronaperiode ook de opening van De Blije Boon. Het koffiebuurthuis voor de wijk. Elisabeth: “Helemaal geweldig! Ik ben toen een dag minder betaald gaan werken om dat op te kunnen vangen, maar dat is toch niet helemaal genoeg. Ik werk twee dagen per week betaald, twee ochtenden Blije Boon draaien en de rest eromheen, dat maakt dat mijn agenda eigenlijk gewoon vol zit.” Daarom wordt er nu gezocht in de gemeente naar mensen die (een deel van) haar taken over kunnen nemen en zal Elisabeth in de ALV-vergadering van november officieel afscheid nemen.  “Ze mogen mij natuurlijk altijd nog bellen als er vragen zijn over dingen die ik heb overgedragen, maar ik denk dat het wel okay is om het helemaal los te laten. Ik moet er niet half in blijven zitten. Ik ben nu wel aan het kijken welke handleidingen ik allemaal moet schrijven om taken over te dragen voor mijn opvolger(s).”

Rots

Was er iets in haar werkzaamheden (behalve het notuleren) wat haar in het bijzonder aansprak? Elisabeth: “Waar ik altijd wel vreugde in kreeg, was het orde scheppen en dingen aftikken. Nieuwe leden in de administratie invoeren, VOG-verklaringen aanvragen, etc. Kleine projectjes die je dan weer met succes kon afsluiten. Dat vond ik wel een van de mooiste dingen door de tijd heen, naast alle persoonlijke gesprekken.” Totaal heeft Elisabeth zich 12 jaar bijna dagelijks ingezet voor de gemeente. “God legt het verlangen in je hart om te dienen. Het is misschien heel egoïstisch, maar ik haalde daar ook vreugde uit. Ik kon er heel gelukkig van worden om dit te doen. Daarnaast heeft Wilco mij ook de vrijheid en ruimte gegeven om dit te kunnen doen. Hij was daarin echt een rots in de branding. Maar nu staat hij ook voor 1000% achter mijn keuze om een stap terug te doen.”

Kan jij coördineren en/of notuleren? Reageer!

Mail naar [email protected] of neem contact op met Marcus Potters